Bharti ผู้ให้บริการโทรศัพท์เคลื่อนที่รายใหญ่ที่สุดในอินเดียต้องจ่ายเงินสูงสุดราว 9.4 หมื่นล้านบาทเพื่อให้บริการใน 13 พื้นที่ ตามมาด้วย Vodafone 8.9 หมื่นล้านบาทสำหรับใบอนุญาตใน 9 พื้นที่ และ Reliance 6.5 หมื่นล้านบาทสำหรับใบอนุญาตใน 11 พื้นที่ มูลค่ารวมของการประมูลนั้นอยู่ที่ 5.2 แสนล้านบาท (เกือบสองเท่าจากที่ทางการอินเดียเคยคาดการณ์ไว้)
การที่จะให้บริการทั่วประเทศต้องจ่ายเงินราว 1.3 แสนล้านบาท อย่างไรก็ตามไม่มีใครประมูลใบอนุญาตได้ครบทุกพื้นที่ของอินเดีย ราคาใบอนุญาตที่แพงที่สุดอยู่ในเขตพื้นที่เมืองอย่างมุมไบและเดลีซึ่งสูงถึงใบละ 2.5 หมื่นล้านบาท
การที่จะให้บริการทั่วประเทศต้องจ่ายเงินราว 1.3 แสนล้านบาท อย่างไรก็ตามไม่มีใครประมูลใบอนุญาตได้ครบทุกพื้นที่ของอินเดีย ราคาใบอนุญาตที่แพงที่สุดอยู่ในเขตพื้นที่เมืองอย่างมุมไบและเดลีซึ่งสูงถึงใบละ 2.5 หมื่นล้านบาท
การประมูลเริ่มตั้งแต่วันที่ 9 เม.ย. 2553 โดยใช้การประมูลแบบ Simultaneous Multiple Round (SMR) และเป็นใบอนุญาตให้บริการในระดับท้องถิ่นทั้งสิ้น (regional licenses) อินเดียแบ่งเป็น 22 เขตพื้นที่ให้บริการ (telecom circles) แต่ละเขตมีใบอนุญาตให้ประมูลเพียง 3 - 4 ใบ ใบอนุญาตแต่ละใบนั้นหมายถึงความถี่เพียง 2x5 MHz หรือความถี่ที่สามารถให้บริการ 3G ได้เพียง carrier เดียวเท่านั้น นอกจากนี้ผู้ประมูลยังถูกจำกัดให้ประมูลเพียง 1 ใบอนุญาตต่อ 1 พื้นที่ให้บริการเท่านั้น (โดยทั่วไปผู้ให้บริการที่อื่นในโลกจะได้รับความถี่ราว 2 - 4 carriers หรือราว 2x15 MHz โดยเฉลี่ย)
การประมูล Broadband Wireless Access (BWA) หรือใบอนุญาตให้บริการ WiMAX จะเริ่มประมูลในวันที่ 21 พ.ค. 2553 - สองวันให้หลังจากที่การประมูล 3G เสร็จสิ้น
ที่มา - Mobile Business Briefing, DOT
No comments:
Post a Comment